次韵赵茂卿书事

次韵赵茂卿书事原文：

全词上片怀旧，以景语开篇，下片伤离，以景语结情，景语情语，丽雅工致，情韵兼胜；层层铺叙，步步迫近，委曲婉转，凄切动人。从此词可以看出：少游词以“情韵兼胜”而为世人传诵。他的“情韵兼胜”的艺术风格是在景物描写中展现的。少游的词作，写景而情在其中，一切景语皆情语，善于融情入景，既显豁，又含蓄，显示出不凡的艺术功力。这首《满庭芳》，即鲜明地体现了秦词的艺术特色。
秋风起，牧草白，正是马肥牛壮好时节，飞马追影，马背上的骑手多么洋(...)
这首诗全篇情景交融，感情深沉，而又含蓄凝练，言简意赅，充分体现了“沉郁顿挫”的艺术风格。且这首诗结构紧凑，围绕“望”字展开，前四句借景抒情，情景结合。诗人由登高远望到焦点式的透视，由远及近，感情由弱到强，就在这感情和景色的交叉转换中含蓄地传达出诗人的感叹忧愤。由开篇描绘国都萧索的景色，到眼观春花而泪流，耳闻鸟鸣而怨恨；再写战事持续很久，以致家里音信全无，最后写到自己的哀怨和衰老，环环相生、层层递进，创造了一个能够引发人们共鸣、深思的境界。表现了在典型的时代背景下所生成的典型感受，反映了同时代的人们热爱国家、期待和平的美好愿望，表达了大家一致的内在心声。也展示出诗人忧国忧民、感时(...)
只有所南心不改，
末句一个“唯”字，鲜明地指出了这一点。后两句表面看来似乎把笔墨荡开，从秦始皇写到了汉文帝，从诗人(...)
雪霁风温，霜消日暖，一时笑语烘春。草堂何幸，四座德星邻。聊借红妆侑爵，兰膏腻、高髻盘云。清歌妙，贯珠余韵，犹振画梁尘。
苏子瞻极爱此词，患声不可歌，乃稍损益，寄《浣溪纱》曰：“西塞山前白鹭飞，散花洲外片帆微。桃花流水鳜鱼肥。自蔽一身青箬笠，相随到处绿蓑衣。斜风细雨不须归。”黄鲁直闻而继作。江湖间谓山连亘入水为矶，太平州有矶曰新妇，池州有浦曰女儿。鲁直好奇，偶以名对而未有所付。适作(...)
“梧桐”二句，写出词人的听觉，点出“三更秋雨”这个特定环境；此系化用温庭筠《更漏子》下片词意：“梧桐树，三更雨，不道离情正苦，一叶叶，一声声，空阶滴到明。”温词直接写雨声，间接写人，这首词亦复如此。这秋夜无寐所感受到的别离之悲，以雨滴梧桐的音响来暗示，能使人物在特定环境中的感受更富感染力量。所谓“叶叶声声是别离”，与欧阳修的“夜深风竹敲秋韵，万叶千声皆是恨(...)
后四句为第二层意思：团扇在夏季虽受主人宠爱，然而却为自己恩宠难以持久而常常担心恐惧，因为转瞬间秋季将临，凉风吹走了炎热，也就夺去了主人对自己的爱宠(...)
“杜陵叟，杜陵居，岁种薄田一顷余。”杜陵，地名，即汉宣帝陵，在今陕西省西安市东南的少陵原上。白居易这首新乐府诗的主角是一位家住在长安市郊的土生土长的农民，他(...)
这首诗语言质朴，融写景、叙事、抒情于一体，那榴花繁多的山村风光，那江南端午的风俗习惯，那字里行间的闲适惬意，浮现在我们眼前，感受在我们胸间。没有装饰，所以诗美；没有做作，所以情真。这，就是诗人所说的“(...)

次韵赵茂卿书事拼音解读：

quán cí shàng piàn huái jiù ，yǐ jǐng yǔ kāi piān ，xià piàn shāng lí ，yǐ jǐng yǔ jié qíng ，jǐng yǔ qíng yǔ ，lì yǎ gōng zhì ，qíng yùn jiān shèng ；céng céng pù xù ，bù bù pò jìn ，wěi qǔ wǎn zhuǎn ，qī qiē dòng rén 。cóng cǐ cí kě yǐ kàn chū ：shǎo yóu cí yǐ “qíng yùn jiān shèng ”ér wéi shì rén chuán sòng 。tā de “qíng yùn jiān shèng ”de yì shù fēng gé shì zài jǐng wù miáo xiě zhōng zhǎn xiàn de 。shǎo yóu de cí zuò ，xiě jǐng ér qíng zài qí zhōng ，yī qiē jǐng yǔ jiē qíng yǔ ，shàn yú róng qíng rù jǐng ，jì xiǎn huō ，yòu hán xù ，xiǎn shì chū bú fán de yì shù gōng lì 。zhè shǒu 《mǎn tíng fāng 》，jí xiān míng dì tǐ xiàn le qín cí de yì shù tè sè 。
qiū fēng qǐ ，mù cǎo bái ，zhèng shì mǎ féi niú zhuàng hǎo shí jiē ，fēi mǎ zhuī yǐng ，mǎ bèi shàng de qí shǒu duō me yáng (...)
zhè shǒu shī quán piān qíng jǐng jiāo róng ，gǎn qíng shēn chén ，ér yòu hán xù níng liàn ，yán jiǎn yì gāi ，chōng fèn tǐ xiàn le “chén yù dùn cuò ”de yì shù fēng gé 。qiě zhè shǒu shī jié gòu jǐn còu ，wéi rào “wàng ”zì zhǎn kāi ，qián sì jù jiè jǐng shū qíng ，qíng jǐng jié hé 。shī rén yóu dēng gāo yuǎn wàng dào jiāo diǎn shì de tòu shì ，yóu yuǎn jí jìn ，gǎn qíng yóu ruò dào qiáng ，jiù zài zhè gǎn qíng hé jǐng sè de jiāo chā zhuǎn huàn zhōng hán xù dì chuán dá chū shī rén de gǎn tàn yōu fèn 。yóu kāi piān miáo huì guó dōu xiāo suǒ de jǐng sè ，dào yǎn guān chūn huā ér lèi liú ，ěr wén niǎo míng ér yuàn hèn ；zài xiě zhàn shì chí xù hěn jiǔ ，yǐ zhì jiā lǐ yīn xìn quán wú ，zuì hòu xiě dào zì jǐ de āi yuàn hé shuāi lǎo ，huán huán xiàng shēng 、céng céng dì jìn ，chuàng zào le yī gè néng gòu yǐn fā rén men gòng míng 、shēn sī de jìng jiè 。biǎo xiàn le zài diǎn xíng de shí dài bèi jǐng xià suǒ shēng chéng de diǎn xíng gǎn shòu ，fǎn yìng le tóng shí dài de rén men rè ài guó jiā 、qī dài hé píng de měi hǎo yuàn wàng ，biǎo dá le dà jiā yī zhì de nèi zài xīn shēng 。yě zhǎn shì chū shī rén yōu guó yōu mín 、gǎn shí (...)
zhī yǒu suǒ nán xīn bú gǎi ，
mò jù yī gè “wéi ”zì ，xiān míng dì zhǐ chū le zhè yī diǎn 。hòu liǎng jù biǎo miàn kàn lái sì hū bǎ bǐ mò dàng kāi ，cóng qín shǐ huáng xiě dào le hàn wén dì ，cóng shī rén (...)
xuě jì fēng wēn ，shuāng xiāo rì nuǎn ，yī shí xiào yǔ hōng chūn 。cǎo táng hé xìng ，sì zuò dé xīng lín 。liáo jiè hóng zhuāng yòu jué ，lán gāo nì 、gāo jì pán yún 。qīng gē miào ，guàn zhū yú yùn ，yóu zhèn huà liáng chén 。
sū zǐ zhān jí ài cǐ cí ，huàn shēng bú kě gē ，nǎi shāo sǔn yì ，jì 《huàn xī shā 》yuē ：“xī sāi shān qián bái lù fēi ，sàn huā zhōu wài piàn fān wēi 。táo huā liú shuǐ guì yú féi 。zì bì yī shēn qīng ruò lì ，xiàng suí dào chù lǜ suō yī 。xié fēng xì yǔ bú xū guī 。”huáng lǔ zhí wén ér jì zuò 。jiāng hú jiān wèi shān lián gèn rù shuǐ wéi jī ，tài píng zhōu yǒu jī yuē xīn fù ，chí zhōu yǒu pǔ yuē nǚ ér 。lǔ zhí hǎo qí ，ǒu yǐ míng duì ér wèi yǒu suǒ fù 。shì zuò (...)
“wú tóng ”èr jù ，xiě chū cí rén de tīng jiào ，diǎn chū “sān gèng qiū yǔ ”zhè gè tè dìng huán jìng ；cǐ xì huà yòng wēn tíng jun1 《gèng lòu zǐ 》xià piàn cí yì ：“wú tóng shù ，sān gèng yǔ ，bú dào lí qíng zhèng kǔ ，yī yè yè ，yī shēng shēng ，kōng jiē dī dào míng 。”wēn cí zhí jiē xiě yǔ shēng ，jiān jiē xiě rén ，zhè shǒu cí yì fù rú cǐ 。zhè qiū yè wú mèi suǒ gǎn shòu dào de bié lí zhī bēi ，yǐ yǔ dī wú tóng de yīn xiǎng lái àn shì ，néng shǐ rén wù zài tè dìng huán jìng zhōng de gǎn shòu gèng fù gǎn rǎn lì liàng 。suǒ wèi “yè yè shēng shēng shì bié lí ”，yǔ ōu yáng xiū de “yè shēn fēng zhú qiāo qiū yùn ，wàn yè qiān shēng jiē shì hèn (...)
hòu sì jù wéi dì èr céng yì sī ：tuán shàn zài xià jì suī shòu zhǔ rén chǒng ài ，rán ér què wéi zì jǐ ēn chǒng nán yǐ chí jiǔ ér cháng cháng dān xīn kǒng jù ，yīn wéi zhuǎn shùn jiān qiū jì jiāng lín ，liáng fēng chuī zǒu le yán rè ，yě jiù duó qù le zhǔ rén duì zì jǐ de ài chǒng (...)
“dù líng sǒu ，dù líng jū ，suì zhǒng báo tián yī qǐng yú 。”dù líng ，dì míng ，jí hàn xuān dì líng ，zài jīn shǎn xī shěng xī ān shì dōng nán de shǎo líng yuán shàng 。bái jū yì zhè shǒu xīn lè fǔ shī de zhǔ jiǎo shì yī wèi jiā zhù zài zhǎng ān shì jiāo de tǔ shēng tǔ zhǎng de nóng mín ，tā (...)
zhè shǒu shī yǔ yán zhì pǔ ，róng xiě jǐng 、xù shì 、shū qíng yú yī tǐ ，nà liú huā fán duō de shān cūn fēng guāng ，nà jiāng nán duān wǔ de fēng sú xí guàn ，nà zì lǐ háng jiān de xián shì qiè yì ，fú xiàn zài wǒ men yǎn qián ，gǎn shòu zài wǒ men xiōng jiān 。méi yǒu zhuāng shì ，suǒ yǐ shī měi ；méi yǒu zuò zuò ，suǒ yǐ qíng zhēn 。zhè ，jiù shì shī rén suǒ shuō de “(...)

※提示：拼音为程序生成，因此多音字的拼音可能不准确。

相关翻译

这首诗语言质朴，融写景、叙事、抒情于一体，那榴花繁多的山村风光，那江南端午的风俗习惯，那字里行间的闲适惬意，浮现在我们眼前，感受在我们胸间。没有装饰，所以诗美；没有做作，所以情真。这，就是诗人所说的“(...)
修蛾画了无人问。几多别恨。泪洗残妆粉。不知郎马何处嘶。烟草萋迷。鹧鸪啼。
上片写重阳节登高望远所引起的感喟。首三句先以“湛湛长空黑”烘托出胸中块垒。(...)

相关赏析

词极写恣意游宴的乐趣。
此词写江南春色，首句“江南好”，以一个既浅切又圆活的“好”字，摄尽江南春色的种种佳处，而作者的赞颂之意与向往之情也尽寓其中。同时，唯因“好”之已甚，方能“忆”之不休，因此，此句又已暗逗结句“能不忆江南”，并与之相关阖。次句“风景旧曾谙”，点明江南风景之“好”，并非得之传闻，而是作者出牧杭州时的亲身体验与亲身感受。这就既落实了“好”字，又照应了“忆”字，不失为勾通一篇意脉的精彩笔墨。三、四两句对江南之“好”进行形象化的演绎，突出渲染江花、江水红绿相映的明艳色彩，给人以光彩夺目的强烈印象。其中，既有同色间的相互烘托，又有异色间的相互映衬，充分显示了作者善于着色的技巧。篇末，以“能不忆江南”收束全词，既托出身在洛阳的作者对江南春色的无限赞叹与怀念，又造成一种悠远而又深长的韵味，把读者带入余(...)
一段新愁。
只有所南心不改，
末句一个“唯”字，鲜明地指出了这一点。后两句表面看来似乎把笔墨荡开，从秦始皇写到了汉文帝，从诗人(...)

作者介绍

李景文 宋台州黄岩人，号东谷。理宗时登乡科，黄超然尝从之游。有《东谷诗稿》。